صاحب اینترنت چه کسی است؟

از زمان توسعه اینترنت در بیش از 50  سال گذشته، این تکنولوژی بیش از هر اختراع دیگری در جهان بر زندگی ما تاثیر داشته است. هنوز هم با گذشت سال‌ها اینترنت برای ما چیز عجیبی است. بسیاری از ما وقتی به آن فکر می‌کنیم متوجه می‌شویم که چقدر اطلاعات کمی درباره آن داریم. اینترنت یک سرویس حیاتی است که هر روزه میلیاردها نفر از آن استفاده می‌کنند و مطمئنا همه ما می‌دانیم که نحوه استفاده از اینترنت چگونه است. اما آیا می‌دانید که این تکنولوژی از کجا آمده است و صاحب اینترنت کیست؟

صاحب اینترنت کیست؟

هر ماه 328 میلیون دستگاه جدید به اینترنت متصل می‌شوند. امروزه در هر ثانیه 6000 توییت منتشر می‌شود، 40000 جستجو در گوگل پردازش و 2 میلیون ایمیل ارسال می‌شود. اینترنت روز به روز در حال گسترش است و همچنین تعداد وب سایت‌های فعال در هر ثانیه بیشتر می‌شود. جالب است بدانید که در حال حاضر بیش از یک میلیارد و نیم سایت در شبکه جهانی وب وجود دارند. شبکه وسیعی از خطوط فیبر نوری،‌ قطب‌های تلفن، کابل‌های زیر دریایی، ماهواره‌ها و هر تجهیزات دیگری که بخش فیزیکی اینترنت را تشکیل می‌دهند این فناوری را امکانپذیر کرده‌اند.

چه کسی اینترنت را ایجاد کرد؟

اینترنت در اصل برای یک نفر نیست بلکه افراد و شرکت‌های بزرگ زیادی نقش کلیدی را در توسعه آن ایفا می‌کنند. تاریخچه اینترنت بسیار پیچیده است. در اوایل دهه 90، نظریه پردازانی مانند نیکولا تسلا و مارشال مک لوهان یک سیستم بی‌سیم جهانی را پیشنهاد کردند که مانند یک دهکده جهانی عمل می‌کند و در آن مردم می‌توانند آزادانه به اطلاعات دسترسی داشته باشند و دیتاها را با هم به اشتراک بگذارند.

این ایده‌ها در دهه 60 یعنی زمانی که وزارت دفاع ایالات متحده شبکه آژانس پروژه‌های تحقیقاتی یا ARPANET را تاسیس کرد، به واقعیت تبدیل شد. این پروژه از روش جدیدی به نام «سوئیچینگ بسته» برای اتصال رایانه‌ها در یک شبکه استفاده می‌کرد. امروزه، سوئیچینگ بسته که داده‌ها را قبل از انتقال در بسته‌ها گروه بندی می‌کند هنوز پایه اصلی ارتباطات در سراسر جهان است.

اما ماجرا به اختراع سوئیچینگ بسته ختم نمی‌شود. در اوایل دهه 1980، تیم برنرزلی پروژه‌ای را بر اساس مفهوم فرامتن (اسناد به هم پیوسته از طریق لینک‌ها) طراحی کرد تا به اشتراک گذاری و به روز رسانی اطلاعات را در میان محققان تسهیل کند. در سال 1989، برنرزلی فرامتن را با اینترنت ترکیب کرد که نتیجه آن ایجاد وب جهانی بود؛ یک فضای اطلاعاتی که در آن اسناد و سایر منابع وب توسط مکان‌یاب‌های منبع یکنواخت (URL) که توسط لینک‌ها به هم مرتبط شده‌اند، شناسایی می‌شوند.

شبکه جهانی وب از طریق اینترنت قابل دسترسی است اما با آن متفاوت است. این شبکه راهی برای دسترسی به اطلاعات از طریق شبکه عظیم اینترنت می‌باشد. اما با تمام این تفاسیر برنرزلی هم صاحب وب نیست. در واقع، او آگاهانه انتخاب کرد که شبکه جهانی وب را رایگان در اختیار جامعه قرار دهد.

چه کسی اینترنت را کنترل و تنظیم می‌کند؟

هیچ شخص یا سازمانی به تنهایی نمی‌تواند اینترنت را به طور کامل کنترل کند. مانند شبکه تلفن جهانی هیچ فرد، شرکت یا دولتی نمی‌تواند ادعای مالکیت آن را داشته باشد. اما با این حال بسیاری از افراد، شرکت‌ها و دولت‌های اداری بخش‌های خاصی از آن را در دست دارند. اینترنت تا حد زیادی کنترل نشده و به صورت خودکار تنظیم می‌شود. هیچ سازمان واحد و متمرکزی وجود ندارد که اینترنت را کنترل کند. طراحی زیرساخت اینترنت، تنظیم آن را دشوار کرده است.

دیتاها در بسته‌ها از طریق مسیرهای مختلف ارسال می‌شوند. دستگاه‌ها با کمک پروتکل اینترنت داده‌ها را دریافت می‌کنند. از آنجایی که بسته‌ها می‌توانند از طریق مسیرهای مختلف ارسال شوند، برای پروتکل اینترنت (IP) آسان است که مسیر جدیدی برای رسیدن آن داده‌ها به مقصد پیدا کند.

دولت‌های مختلف به دلایل مختلفی که معمولا به محتوای غیرقانونی یا مضر در اینترنت مربوط است، تلاش کرده‌اند اینترنت را در حوزه قضایی خود تنظیم کنند. این مقررات معمولا در سطح محتوا، به عنوان مثال، فیلتر کردن یک وب سایت یا در سطح کاربر، یعنی اتهامات جنایی رخ می‌دهد.

اینترنت چگونه عمل می‌کند؟

اینترنت به شبکه‌های کامپیوتری مختلف اجازه می‌دهد تا با استفاده از مجموعه‌ای استاندارد از قوانین با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. هیچ نهادی مالک این قوانین نیست، آن‌ها برای کمک به تسهیل و استاندارد کردن ارتباطات وجود دارند.

اینترنت مجموعه جهانی از سیستم‌های درون شبکه‌ای است که توسط مجموعه‌ای از قوانین به نام پروتکل‌ها پشتیبانی می‌شود. این پروتکل‌ها به دستگاه‌ها اجازه می‌دهند تا در سراسر جهان و در شبکه‌ها باهم ارتباط برقرار کنند. بنابراین، اینترنت به نقاط گسترده‌ای از روترها، نقاط دسترسی شبکه و سیستم‌های کامپیوتری متکی است. این سیستم غول پیکر از سیستم‌های بسیار کوچک‌تری تشکیل شده است و این سیستم‌های کوچک‌ را می‌توان در اختیار داشت، اما سیستم‌های بزرگ را نه.

با این اوصاف صاحب اینترنت چه کسی است؟

پاسخ کوتاه است: هیچ کس و همه کس.

اگر اینترنت را به عنوان یک موجودیت واحد در نظر بگیرید هیچ کس مالک آن نیست. سازمان‌هایی هستند که ساختار اینترنت و نحوه عملکرد آن را تعیین می‌کنند، اما هیچ مالکیتی بر خود اینترنت ندارند. هیچ شرکت یا دولتی نمی‌تواند ادعا کند که مالک اینترنت است. اینترنت درست مانند سیستم‌های تلفنی هیچ مالکی ندارد.

از دیدگاهی دیگر، هزاران سازمان صاحب اینترنت هستند. اینترنت از تعداد زیادی بیت و قطعات مختلف تشکیل شده است که هر کدارم از آن‌ها صاحبی دارند که حتی برخی از این مالکان می‌توانند کیفیت و سطح دسترسی افراد به اینترنت را کنترل کنند. آن‌ها با اینکه مالک کل سیستم نیستند اما می‌توانند بر تجربه دسترسی شما به اینترنت تاثیر بگذارند. شبکه فیزیکی که ترافیک اینترنت را بین سیستم‌های مختلف کامپیوتری حمل میکند ستون فقرات اینترنت است. در روزهای اولیه ورود اینترنت به زندگی ما، ARPANET به عنوان ستون فقرات این سیستم عمل می‌کرد.

چه شرکت‌هایی ستون فقرات اینترنت را تشکیل می‌دهند؟

امروزه، چندین شرکت بزرگ از ارائه دهندگان روترها و کابل‌هایی هستند که ارکان اصلی اینترنت را تشکیل می‌دهند. این شرکت‌ها ارائه دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) هستند. این بدان معناست که هر کسی که می‌خواهد به اینترنت دسترسی داشته باشد باید در نهایت با این شرکت‌ها کار کند. اسامی آن‌ها عبارتند از:

UUNET

Level 3

Verizon

AT&T

Qwest

Sprint

IBM

نقطه تبادل اطلاعات اینترنتی (IXP)

محیط‌های IXP یکی از مهم‌ترین زیرساخت‌ها در حوزه فناوری اطلاعات می‌باشند که داده‌های درون اینترنت را منتقل کنند. نقاط تبادل اینترنت (IXP) در ستون فقرات وجود دارد که اتصالات فیزیکی بین شبکه‌ها و امکان تبادل میان داده‌ها را فراهم می‌کنند.

به عنوان مثال، در حالی که Sprint، Verizon و AT&T بخشی از شرکت‌های زیر ساخت اینترنت را تشکیل می‌دهند، اما این سه شبکه در هم تنیده نیستند. آن‌ها در یک IXP به یکدیگر متصل می‌شوند که چندین شرکت و سازمان آن‌ها را مدیریت می‌کنند.

شبکه‌های کامپیوتری منفرد که اینترنت را تشکیل می‌دهند می‌توانند صاحبانی داشته باشند. هر ISP شبکه مخصوص به خود را دارد و چند کشور بر این شبکه‌های کامپیوتری نظارت دارند. بسیاری از شرکت‌ها دارای شبکه‌های محلی (LAN) هستند که به اینترنت پیوند دارند. هر یک از این شبکه‌ها هم بخشی از اینترنت هستند و هم موجودیت جداگانه خود را دارند. بسته به قوانین محلی، صاحبان این شبکه‌ها می‌توانند سطح دسترسی کاربران به اینترنت را کنترل کنند.

هر قطب تلفن، کابل، ماهواره، روتر، مرکز داده و غیره متعلق به یک شخص خاص است. اما همه‌ی این‌ها به تنهایی عملا بی‌فایده است و تنها زمانی که به هم متصل هستند اینترنت را تشکیل می‌دهند. بر این اساس اینترنت بیشتر یک مفهوم است تا یک دستگاه فیزیکی. اگر چه ساخت‌هایی وجود دارند که از آن پشتیبانی می‌کنند، اما این زیرساخت دائما در حال تغییر است.

ISPهای سطح 1

ISPهای سطح 1 بخش بزرگی از اینترنت را تشکیل می‌دهند و بیشتر آدرس‌های IPv4 در سراسر جهان را در اختیار دارند. ارائه دهندگان سطح 1 معمولا زیرساخت خود را به ISP های کوچک‌تر اجاره می‌دهند و به همین ترتیب، اینترنت را به کاربران نهایی ارائه می‌دهد. چندین ISP سطح 1 وجود دارد، از جمله Level 3، Cogent، Telia Carrier، NTT، GTT، Tata Communications و Telecom Italia.

جالب توجه است که بسیاری از زیرساخت‌های اینترنت، به‌ویژه زمانی که صحبت از دکل‌های تلفن و کابل‌کشی به میان می‌آید، قبل از خصوصی‌سازی زیرساخت شبکه، توسط مالیات‌دهندگان تامین می‌شد. با این حال، امروزه، تعداد بسیار کمی از زیرساخت‌های اینترنت در مالکیت عمومی است.

نتیجه گیری

به طور خلاصه اینترنت بسیار گسترده است. هرکسی ممکن است خود را صاحب اینترنت بداند! آیا شما صاحب دستگاهی هستید که از آن برای اتصال به اینترنت استفاده می‌کنید؟ اگر چنین است، به این معنی است که دستگاهی که شما در اختیار دارید بخشی از سیستم عظیم بین شبکه‌ای را تشکیل می‌دهد. شما صاحب مفتخر بخشی از اینترنت هستید؛ اما فقط بخش بسیار کوچکی از آن.

اینترنت بیشتر یک مفهوم است تا یک موجود واقعی مملوس. اینترنت به یک زیر ساخت فیزیکی متکی است که شبکه‌ها را یکدیگر متصل می‌کند. این مفهوم شبیه به یک اتاق پر از افرادی است که همه به زبان‌های مختلف صحبت می‌کنند. برای برقراری ارتباط باید مجموعه‌ای از استاندارد از قوانین ایجاد شود تا همه بتوانند در یک صفحه با هم تعامل داشته باشند.